Umarły Las

[Maud]

Pokryty wieczną mgłą las wyschniętych drzew. Podobno żyją tu różne niespotykane nigdzie indziej zwierzęta.

[Sirfalas]

Wszedłem. Chodziłem przez chwilę bezszelestnie pośród drzew. W końcu stanąłem. Zacząlem przyglądać się drzewom, roślinom i zwierzętom.

[Sirfalas]

Znów zacząłem bezszelestnie poruszać się pośród drzew.

[Sirfalas]

Coś mnie tknęło i wybiegłem.

[Maud]

Weszłam rozglądając się w oczekiwaniu na Willa. 2 sztylety wisiały u pasa. Rozglądałam się z niepokojem.

[Sirfalas]

_______________________________
Wbijać, czy wolisz umierać samotnie? xD

[Maud]

Zjawił się. Szedł ku mnie tym swoim aroganckim stanowczym krokiem. Skrzywiłam się. Obrzucił mnie wesołym spojrzeniem. Chwilę patrzyliśmy na siebie bez słowa i oboje zniknęliśmy. Dwa szelesty oznajmiły rozpoczęcie walki.
Wbijaj, nie zamierzam umierać. Czeka mnie jeszcze jedna ostateczna runda w której przegram a Will okaże się zdrajcą. I pojawi się mój mistrz.

[Sirfalas]

_______________________________
A co ja bedę robić? xD Chrupać popcorn?

[Maud]

Maud zostanie ranna w nogę czyli nie będzie mogła się ruszać, ponadto uprzedzam cię że nie umie walczyć mieczem więc pozostają jej łuk i sztylety. Zostaniesz zatrudniony jako pomoc w walce.

[Sirfalas]

__________________________
Oki ^^
Ju lecę xD

[Maud]

Tylko że ja nie płacę...xD
Ona się może tylko do ciebie uśmiechnąć bo kasy brak...xD

[Sirfalas]

Wszedłem miedzy drzewa. Widziałem wyraźnie sylwetki Maud i kotołaka, choć byłem daleko. Za mną weszli Dartimien i Elsa. W dłoniach zabójcy pojawiły się sztylety. Kotka czarownicy przeciągnęła się i, choć w ludzkiej postaci, bardzi kocio miauknęła.

[Maud]

Wyjęłam sztylety patrząc na Willa drapieżnie i szykując się skoku. Zmrużył oczy mało zadowolony i z broni i z miejsca walki. Skoczył na ziemię więc pognałam za nim odbijając się od drzew.

[Sirfalas]

Elsa skoczyła na mnie, zamieniając się w kotkę i lądując mi na ramionach. Dartimien spojrzał na mnie pytająco, odpowiedziałem mu nic nie mówiacym spojrzeniem. Przyjaciel jednak wyczytał coś z niego, bo skinął ledwo zauważalnie głową i wtopił się w tło.

[Maud]

Zniknęłam i znów się pojawiłam dźgając ostrzem ramię Willa. Odchylił się trochę więc tylko go zadrapałam. Znów zniknęliśmy a dalsza walka rozgrywała się w koronach drzew.